عکاسی از حیوانات در محیط طبیعی

عکاسی از حیوانات در محیط طبیعی

  همانقدر که عکاسی از حیوانات اهلی سهل و آسان می باشد، عکاسی از حیوانات وحشی دشوار است. مواجهه با سگ ها، گربه ها و حیوانات مزرعه در کشورهای خارجی به راحتی اتفاق می افتد. کلید گرفتن یک عکس جذاب مسافرتی این است که کمی عقب بروید و آنهارا در محیط طبیعی خودشان نشان دهید، سگی که در پیاده رویی در یونان به خواب رفته یا گاوی که در مزرعه ای در فرانسه در حال چریدن است.

  چهارپایان بارکش در تمام جهان، شترها در خاورمیانه، «لاماها» در آمریکای جنوبی و بوفالوهایی که در آب زندگی می کنند در آسیا، همه تصاویر جذابی را به وجود می آورند.

  مساله اصلی در عکاسی از حیوانات وحشی این است که درنده خویی آنان به تصویر کشیده شود. عکاسی از حیوانات وحشی به مهارتی خاص نیازمند است که بعضی از عکاسان مانند «بوید نورتن» که استاد این فن است و عمری را سر اینکار سپری کرده اند.

  مشکل اصلی، نزدیک شدن تا حد لازم برای گرفتن عکس قابل قبول و مهیجی از این حیوانات است. عدسی های دارای فاصله کانونی بلند، مانند عدسی های 300 تا 600 میلی متری از ابزار اصلی این کار به شمار می روند اما تصور نکنید که داشتن آنها کمکی برای به تصویر کشیدن و داشتن عکسی مهیج است، مثل اینکه فکر کنید با خرید سازی اصیل، نوازنده چیره دستی خواهید شد. ابزار واقعی قدرت تفکر خلاقانه است. صبر، طرح ریزی و داشتن اطلاعات کافی از رفتارهای حیوانات کلید موفقیت عکاس است. اگر در حال سفر عکاسی از حیوانات وحشی هستید، راهنمای سفر و خواندن مطالب و دیدن فیلم هایی درباره زندگی حیوانات کمک موثری به بینش عکاسی شما خواهد نمود.

  -پناهگاه های حیوانات وحشی

  در مکان هایی مثل پارک ملی «یلواستون» در «وایومینگ»، حیوانات فراوانی هستند که به دیدن گردشگران عادت دارند. جایگاه های مخصوصی نیز برای عکاسی از نزدیک از حیوانات در نظر گرفته شده است. به هر حال در هر موقعیتی، همیشه آماده باشید که از حیوانات از مسافت های دور عکاسی کنید و عکسی را از دست ندهید، زیرا آماده نگه داشتن دوربین می تواند تجربه ای پر هیجان و عکسی بدیع را برای شما به ارمغان آورد.

منبع سایت شاترباگ

عکاسی از غارها و حفره های زمینی

عکاسی از غارها و حفره های زمینی

  غارها و حفره های زمینی از مکان های جذاب برای گردش گران هستند که با توجه به نور محیط در این مکان ها، تبحر زیادی برای عکاسی لازم است.

 در غارهایی که به وسیله نورهای مختلف صحنه پردازی شده است (مثل «کارلسبد کاورن» در پارک ملی «نیومکزیکو» )، نور نسبتا کمی برای فضاهای وسیع وجود دارد. استفاده از فلاش نیز کارایی ندارد مگر آنکه بخواهید از ستون های آویزان یا «ستون های کف غار» از نزدیک عکاسی کنید. حتی اگر بخواهید از فلاش پر قدرتی استفاده کنید، نور آن باعث می شود که نورپردازی مصنوعی غار دیده نشود. معمولا اجازه استفاده از 3پایه نیز داده نمی شود، بنابراین لازم است از حساسیت های بالا بین 1000 تا 1600 ایسو استفاده کنید، تا بتوانید تصاویر واضحی بگیرید. به وسیله صحبت کردن با مسئولین غارها و راهنمای گردشگری خود، می توانید در روزهای خلوت از غار دیدن کرده و با استفاده از 3پایه عکاسی کنید.

  جستجو برای یافتن غاره از ورزش هایی ست که منجر به یافتن مکان هایی می شود که هیچ عکاسی از آن تصویری تهیه نکرده است. اما این امر اغلب خطرناک است. این کار باید توسط گروه غارنوردان مجرب انجام شود. هیچگاه به تنهایی اقدام به چنین کاری نکنید. داشتن وسایل تصویربرداری و امکانات صعود نیز برای این کار ضروری می باشد.

  یک روش برای روشن کردن دیوارهای غارهای طبیعی این است که دوربین را روی 3پایه قرار داده و با استفاده از سرعت شاتر (B) ، چندین بار فلاش بزنید تا همه جا روشن شود. این کار به تجربه نیاز دارد، اما می توان از هر مقدار نور استفاده کرد. من با استفاده از این روش، غار زیبای «مغان» در اطراف مشهد را عکاسی کرده ام.

  در غارها باید دوربین را از خطر ضربه های ناگهانی و گرد و غبار ایمن نگه داشت. عدسی و دوربین را در محفظه های مخصوص حفظ کنید و در شرایط مرطوب از کیسه های پلاستیکی استفاده نمایید. همیشه مراقب باشید که عدسی یا پالایه شما تمیز باشد تا بتوانید عکس های واضحی بگیرید.

  

منبع سایت شاترباگ

عکاسی در زیر آب

عکاسی در زیر آب

  به غیر از داشتن چند وسیله خاص برای عکاسی در زیر آب و موقعیت های عکاسی که همواره باید گوش به زنگ آن باشید، عکاسی در اعماق حدود چهار متر هزینه چندانی ندارد. در ابتدا شما به دوربینی نیاز دارید که در زیر آب صدمه نبیند یا بتوانید به وسیله ای آن را در مقابل نفوذ آب ایمن سازید. وقتی که سالی یک بار پیش می آید که در تعطیلات بخواهید از زیر آب عکاسی کنید، می توانید از دوربین های یکبار مصرفی که برای این کار ساخته شده است، استفاده کنید. این دوربین ها دارای فیلم رنگی هستند و شما می توانید فقط کادربندی کرده و عکاسی کنید. چندین نوع دیگر که حتی قابلیت تعویض فیلم را نیز دارند، ساخته شده که از دوربین های اصطلاحا «ببین و بگیر» شروع می شود و به دوربین های تک عدسی انعکاسی می رسد.

  به وسیله یک محافظ ضد آب، می توانید دوربین معمولی خود را برای عکاسی در زیر آب آماده سازید. محفظه های پلاستیکی مخصوص و ارزانی برای این کار در بازار وجود دارد که به وسیله آن می توانید دوربین های معمولی، دوربین های 135 میلی متری و حتی دوربین فیلمبرداری خود را تا عمق 30 متری در مقابل نفوذ آب مقاوم سازید. این کیسه ها دارای دستکش هایی هستند که به وسیله آن تنظیمات دوربین خود را آماده می سازید و در قسمت جلوی عدسی و دریچه منظره یاب دارای شیشه هایی برای کادربندی و ثبت تصویر می باشد.

  برای استفاده از دوربین در اعماق بیشتر باید از محفظه های «آکریلیکی» مقاوم استفاده کنید. برای ثبت تصویرهای خوب در زیر آب باید به ویژگی محیط آن نیز توجه کنید. حتی شفاف ترین و زلال ترین آب ها مانند پالایه یا فیلتری عمل می کند که نور و رنگ به ویژه رنگ قرمز را جذب می کند. به این خاطر باید همیشه از حساسیت های متوسط فیلم مانند (200 ایسو) استفاده کرد. رنگ ها نیز تا اعماق 30 سانتی متری به صورت طبیعی ثبت می شوند، اما در اعماق بیشتر تغییراتی پیدا خواهد کرد. استفاده از فلاش ها در این شرایط باعث می شود که رنگ ها حالت طبیعی خودشان را حفظ کنند و این راه بهترین روش برای ثبت عکس با غلظت، نور و رنگ مناسب در زیر آب است. به ویژه هنگامی که می خواهید از موضوعات کوچک در عمق بیشتر از 30 سانتی متر عکاسی کنید.

  کلید اصلی موفقیت، صبر و پشتکار است. ماهی و دیگر آبزیان همیشه در حال جنبش و حرکت اند و موضوعات سختی برای عکاسی می باشند. بنابراین از آبزیان ثابت مثل شقایق دریایی و مرجان ها برای تمرین استفاده کنید.

منبع سایت شاترباگ

نماهای درشت در عکاسی

نماهای درشت در عکاسی

  دنیا پر از چیزهای کوچکی است که می تواند انسان را به سوی خود جلب کند. گاهی جزئیات منظره، همانند یک عکس کامل، ویژگی های محیط را نشان می دهد. یک نمای درشت از نقاشی چینی، مانند تصویری از خیابانی در «پکن» موثر است.

  مقدار نزدیک شدن به اشیا به دوربین و ابزار شما بستگی دارد. کمترین فاصله واضح نمایی اجسام در اغلب دوربین های معمولی بین 45 تا 60 سانتی متر است. بعضی از «عدسی های زوم» دارای امکانات گرفتن عکس های «ماکرو» از فاصله چند اینچی هستند. در صورتی که گرفتن عکس از اجسام کوچک برای شما جالب است، وجود این قابلیت در دوربین شما بسیار ارزشمند خواهد بود. از طرف دیگر در صورت نزدیک شدن بیش از حد به اجسام، سیستم میزان سازی عدسی شما قفل می شود و چراغ راهنمای تنظیم مسافت شروع به چشمک زدن می کند و دکمه شاتر از کار می افتد، در این صورت باید از موضوع خود دورتر بروید، دوباره کادر بندی کرده و عمل میزان سازی را انجام دهید و عکس بگیرید.

  از طرف دیگر هنگام عکاسی با یک دوربین تک عدسی انعکاسی (SLR) محدودیتی برای نزدیک شدن به موضوع ندارید، زیرا ابزار الحاقی گوناگونی برای اینکار ساخته شده است. اگر فقط گاهی مایلید با عدسی «ماکرو» عکاسی کنید، راه حل کم هزینه تر، خرید پالایه های «کلوزآپ» است که روی عدسی های معمولی بسته می شوند. برای کارهای جدی تر عدسی های ماکرو یا عدسی های زوم که دارای قابلیت «ماکرو» هستند، دارای کیفیت تصویر بهتری می باشند. در صورت استفاده از هر نوع ابزاری که برای گرفتن نماهای درشت از اجسام ریز ساخته شده اند، فراموش نکنید که استفاده از فیلم های سریع (مثلا با حساسیت 400) بسیار مهم است.

  یکی از ویژگی های بارز و با ارزش دوربین های دیجیتال این است که شما هر عکس خود را با یک حساسیت می توانید ثبت کنید. عکس اول با حساسیت (400 ایسو) و عکس دوم با حساسیت (800 ایسو) یا کمتر و بیشتر. در صورتی که در دوربین های آنالوگ که دارای فیلم هستند، شما باید تمام یک رول فیلم را با حساسیت آن فیلم عکاسی کنید. اگر فیلم 400 ایسو می خرید، تمام 24 یا 36 کادر خود را باید با همین حساسیت عکاسی می کنید. در غیر این صورت نگاتیو شما نور مناسبی برای ثبت سوژه دریافت نمی کند.

  مساله عمده دیگر در عکاسی «ماکروگرافی»، لرزش دوربین و عمق کم میدان وضوح تصویر است. استفاده از حساسیت های بالا باعث می شود که با سرعت بیشتری عکاسی کنید و لرزش احتمالی تاثیر کمتری داشته باشد. برای گسترش عمق میدان وضوح نیز باید از دیافراگم های بسته تر استفاده کنید. می دانید که هر چه روزنه دیافراگم بسته تر شود، یعنی عدد Fبزرگتر باشد (مثلا: به جای F 8  از F11 یا F16 استفاده کنید) دامنه وضوح در تصویر شما بیشتر خواهد شد.

منبع سایت شاترباگ

عکاسی از ماهتاب و مناظر مهتابی

عکاسی از ماهتاب و مناظر مهتابی

  در شب های سفر ممکن است موقعیت عکاسی از منظره ای با ماه پیش نیاید، اما وقتی ماه در آسمان است، باید بدانید که چگونه از آن عکاسی کنید. برای ثبت تصویر ماه دو راه وجود دارد: یکی کادری که ماه (و معمولا ماه کامل) آن را پر می کند، و دیگری عکاسی از منظره ای که با نور ماه روشن شده است.

  راه اول که آسان تر است، معمولا اندکی بعد از زمان غروب خورشید می باشد، هنگامی که ماه در حال بالا آمدن است، ماه در این وضع به علت قرار گرفتن در افق و انعکاس های جوی، در بزرگترین شکل خود می باشد. از آنجا که بیشترین نور در آسمان نور شفق است، جزئیات بیشتری در پیش زمینه عکس به دست می آورید.

  در جستجوی صحنه ساده ای باشید که بتوانید با عدسی 300 میلی متری یا بلندتر، ترکیب مناسبی بسازید. به یاد داشته باشید که با عدسی های دارای فاصله کانونی بلند، ماه بزرگتری در عکس خواهید داشت. اگر از فیلم نگاتیو رنگی استفاده میکنید، ابتدا از صحنه نورسنجی کرده و سپس عکس برداری نمایید. اگر از فیلم «اسلاید» استفاده می کنید، از روش نورسنجی «کمابیش» استفاده کرده و عدد دیافراگم را به میزان یک پله کامل، بسته تر یا بازتر از مقدار نورخوانی خود قرار دهید. مراقب باشید که زمان نوردهی به فیلم از چند ثانیه فراتر نرود، در غیر این صورت حرکت ماه باعث می شود که ماه به صورت کشیده و بیضی شکل در عکس ظاهر شود.

  اگر نورسنج نشان دهد که بیشتر از چند ثانیه برای ثبت منظره به زمان نیاز دارید و منظره با نور ماهتاب به خوبی روشن شده باشد، با حذف ماه از تصویر، عکس وهم آلود و لطیفی به دست می آید. این روش در مناظر برفی یا ساحل دریا موثرتر است.

  نوری که از برف و ماسه ساحل منعکس می شود،منظره را روشن می سازد. در هر صورت وقتی زمان نوردهی طولانی است، می توانید با حساسیت 400 ایسو و دیافراگم 8/2، با زمان 2 ثانیه شروع کرده و چندین عکس با زمان های طولانی تر بگیرید.

  اگر از دوربین دیجیتال استفاده می کنید، بعد از هر بار عکس برداری، عکس را روی صفحه نمایش دوربین بزرگ کرده و مراقب قسمت های روشن تصویر باشید تا جزئیات آن از بین نرود. در صورت استفاده از حساسیت های بالا در دوربین های دیجیتال «نقطه های رنگی» در قسمت های تیره تصویر به وجود می آید و بهتر است در صورت امکان از دیافراگم های بازتر و زمان نوردهی بیشتری استفاده کنید.

برای عکاسی در شب در هر صورت به سه پایه نیاز خواهید داشت. راه خلاقانه ای که من می شناسم این است که یک بار با یک عدسی دارای فاصله کانونی 300 میلی متر و یا بیشتر، از ماه عکس برداری نموده و یک بار هم از منظره شبانه جالبی عکاسی کنید و بعد توسط دستگاه «کپی اسلاید»، تصویر آنها را روی هم بیاندازید.

  در عکاسی دیجیتال نیز با استفاده از نرم افزارهای ویرایش تصویر مانند «فتوشاپ» ، «فتوایمپکت» و ... می توانید با قراردادن لایه های چند تصویر مختلف روی هم عکس خلاقی بسازید.

منبع سایت شاترباگ

عکاسی از رنگ های پاییزی

عکاسی از رنگ های پاییزی

  همیشه رنگ شاخ و برگ درختان در پاییز،برای من یادآور اجاقی است که به آرامی می سوزد. پاییز با ژابیز و جرقه ای در شاخ و برگ درختان آغاز می شود. شعله ای نارنجی و قرمز از میان درختان سر می کشد و در نهایت اطراف شما از رنگ های بی شمار سرریز می گردد.

  برای آنکه از عکاسی از رنگ ها لذت ببرید، باید به موقع دست به کار شوید. جایی که من زندگی می کنم،نمایش رنگ ها در طی 3 تا 4 هفته تمام می شود و اوج آن فقط چند روز طول می کشد. اگر با افراد محلی صحبت کنید، آنها روزهای نقطه اوج رنگ ها را به شما خواهد گفت. اگر به انگلستان یا مناطق دیگر برای عکاسی از پاییز سفر کنید، باید چند روزی بیشتر در سفر باشید. از راهنمایی های دفاتر گردشگری یا افراد ذیصلاح دیگر نیز می توانید استفاده کنید.

  یکی از چند موضوعی که عکاسان غیر حرفه ای را به تحرک وامی دارد، رنگ شاخ و برگ درختان پاییزی است. به هر حال باید برای رسیدن به ماهیت و جوهره آن فکر کنید. مسئله مهم این است که در مواجهه با درخشش رنگ برگ ها، درختان را فراموش نکنید و یا با دیدن درخت ها جنگل را به دست فراموشی نسپارید. در کتاب « دیدنی های انگلستان» که در آن زندگی مستند قسمت شمالی «ورمونت» به تصویر کشیده شده است. عکاس «ریچارد براون» پاییز را با تصاویری گویا، از مناظر فرورفته در مه گرفته تا افراهای غول پیکر مشتعل در مراتع تا نماهای درشت از برگ های فرو ریخته از باران، نشان داده است.

  در هر سوژه ای،باید به نور توجه ویژه ای شود. زیرا که رنگ ها را درخشان می سازد. شرایط متنوع نوری، عکس های زیبایی را به وجود می آورند. در روزهای آفتابی، صبح زود یا عصرها کار کنید،زمانی که نور به پشت برگ ها می تابد، درخشش خاصی ایجاد می شود.

  روزهای ابری هم می توان عکس های خوبی گرفت هر چند که رنگ ها خفه به نظر می آیند. از آوردن آسمان خاکستری به مقدار زیاد، در عکس خودداری کنید، زیرا که پس از چاپ آن قسمت بی رنگ دیده می شود. بعد از باران که رنگ ها درخشش خاصی پیدا می کنند، شما می توانید از پالایه «پولاریزه» استفاده کنید، تا انعکاس سطوح را حذف کند و رنگ ها غنی تر دیده شوند. با این پالایه رنگ آبی خاکستری آسمان نیز افزایش پیدا می کند. 

منبع سایت شاترباگ

عکاسی از رودخانه ها و آبشارها

عکاسی از رودخانه ها و آبشارها

   هنگامی که مشغول کوه پیمایی در جایی بکر هستید و یا در ییلاقی پیاده روی می کنید ممکن است به آبشار یا رودخانه ای زیبا برخورد کنید. جذابیت و تازگی آبشارها همیشه در عکس های این گونه مناظر دیده می شود.

یکی از راه های ثبت حرکت و چرخش آب های روان استفاده از سرعت آهسته شاتر است که باعث می شود آب با شکلی محو، سفید و درخشان به صورت نواری جاری دیده می شود. این روش در کارهای تبلیغاتی و کارت پستال ها دیده می شود و اگر امکانات دوربین شما به صورتی باشد که بتوانید سرعت شاتر را انتخاب کنید، می توانید این حالت ها را بازسازی نمائید.

شروع کار با نصب دوربین روی سه پایه ای محکم و با استفاده از فیلمی با حساسیت پایین (حساسیت 25 تا 64 ایسو) است. اعمال این روش با انتخاب سرعت شاتر در حدی است که در زمان باز بودن پرده شاتر، آب از مقابل دوربین عبور کند.

انتخاب سرعت شاتر بستگی به سرعت جریان آب و درجه محو شدن آب به اندازه ای است که شما ترجیح می دهید. برای ثبت جریان جویباری سریع یا آبشار، سرعت شاتر 15/1 ثانیه مناسب می باشد. برای جریان های کندتر آب و یا زمانی که میخواهید آب کاملا شیری و محو دیده می شود، انتخاب زمان هایی به درازای چند دقیقه مناسب است. اگر آسمان کاملا روشن است، ممکن است مجبور شوید از پالایه «N.D» استفاده کنید که نور ورودی به دوربین را کاهش می دهد.

اگر دوربین شما دارای تنظیمات سرعت شاتر و دیافراگم نیست، می توانید با استفاده از فیلم های بسیار کند (مانند 25 ایسو) و نصب دوربین روی سه پایه به این نتیجه دست یابید.

در مورد دوربین های دیجیتال نیز همین وضع صادق است و شما با تغییر حساسیت دوربین به اعداد کندتر میتوانید به نتایج مشابهی برسید. جالب اینکه منتظر ظهور و چاپ فیلم نیز نخواهید شد، زیرا پس از هربار عکس برداری نتیجه کار را بلافاصله رویت می کنید و می توانید مقدار محو شدن جریان آب را تا حد دلخواه تغییر دهید.

از سرعت های بالای پرده شاتر دوربین نیز می توانید برای ثبت حالت آب استفاده کنید. این روش به ویژه هنگامی جذاب است که قطرات درشت آب رودخانه ای پرتلاطم را عکس برداری می کنید.

برای ایجاد یک ترکیب بندی قوی نیز باید در جستجوی مکانی پایین تر از آبشار باشید تا به نظر برسد که آب به سوی خارج عکس جاری است. در فصل زمستان نیز که دمای پایین باعث یخ بستن آب می شود، می توانید اشکال یخ زده جالبی را پیدا و عکاسی کنید.

منبع سایت شاترباگ

عکاسی از جنگل های بارانی و استوایی

عکاسی از جنگل های بارانی و استوایی

  برای بیشتر ما مناطق وحشی گرمسیری حس غریبی را به وجود می آورد. در مقابل وسوسه بالا رفتن از جایی برای آنکه نظرگاهی وسیع تر را در اختیار داشته باشید، مقاومت کنید، زیرا جز توده ای عظیم با جزئیات کم چیز دیگری عایدتان نمی شود. فقط مقیاسی از منظره را دریافت خواهید کرد. به جای آن، در جستجوی هزاران تصویری باشید که شما را تحت تاثیر قرار خواهند داد. گل های رنگین گیاهان جنگلی، خطوط گرافیکی برگ سرخس ها یا آبشاری که از میان انبوه گیاهان متراکم به پایین می خزد. جانوران جنگل اگرچه گریزانند، اما حضور دارند،و راهنماهای شما ممکن است، پرنده یا ماری را به شما نشان دهند، بنابراین همیشه به عدسی های بلند (بین 135 میلی متر تا 200 میلی متر) احتیاج خواهید داشت تا بتوانید تصویری درشت از آنها تهیه کنید.

در این محیط از نظر نورپردازی به شکلی دوگانه برمیخورید، از یک سو سایه سر شاخه های جنگلی محیط را تاریک کرده و از دیگر سو نور میان برگ ها، تضادی را ایجاد می کند، سه پایه یا فیلم سریع مشکل اول را حل خواهد کرد، اما تضاد نوری همچنان مساله ساز خواهد بود. برای عکاسی از نزدیک، استفاده از فلاش کنتراست را کم می کند، و برای منظره ای گسترده تر، باید سعی کنید که تن های متضاد در گوشه ای از عکس شما قرار گیرند. سعی کنید نور و سایه در عکس شما به طرح های گرافیکی تبدیل شوند.

مشکل دیگر حفاظت از دوربین ها (و البته خودتان) در برابر رطوبت و نم است. دوربین های جدید دارای تعداد زیادی مدار الکتریکی هستند که در مقابل رطوبت حساس می باشند. در یکی از سفرها، رطوبت نورسنج هر دو دوربین 135 میلی متری یکی از همکاران مرا در «جامائیکا» از کار انداخت. دوربین را در کیسه های پلاستیکی و حاول «ژل سیلیکا» که در داروخانه ها موجود است،نگهداری کنید. فیلم ها و کارت های حافظه را نیز که در مقابل رطوبت و گرما حساس اند در کیسه های ضد بخار نگهداری کنید. در نهایت، از همراه داشتن لباس بارانی، چکمه های ضد آب و چتر مطمئن شوید.

منبع سایت شاترباگ

عکاسی از دره ها

عکاسی از دره ها

  برای من جایی اسرارآمیزتر از دره های جنوب غربی آمریکا نیست. وقتی در آن گردش می کنید مانند آن است که انگار برای اولین بار به سیاره ای پا نهاده اید. آنجا را نمی شود در چند عکس گنجاند، اما در هر حال باید با آن در گیر شد.

از آنجا که اغلب دره ها وسیع اند،من بیشتر دچار حالی میشوم که می خواهم در یک لحظه همه آن مکان را ببینم و در ضمن با کنجکاوی بی حد به تمام جزئیات آن واقف شوم. بار اول که دره ای در شمال لاس وگاس را دید، آنقدر درگیر عکاسی از فرم های صخره ای به نام «کندو» شدم که تا غروب آفتاب تنها قسمت اندکی از پارک را بازدید کرده بودم.

بهتر است از قبل مطالعاتی درباره محلی که به آنجا می روید، داشته باشید و در صورت امکان، پیش از شروع عکاسی، همه آن محل را بگردید. سپس نقشه عکاسی خود را مختصر نموده و به چند ایده بسنده کنید. برای مثال: معمولا هر جایی ویژگی خاص خود را دارد که بدان شناخته شده است، طاق های سنگی بزرگ ایالت «یوتا» خانه های صخره ای «کلرادو» و ژرفای وسیع «گراند کانیون». تمرکز برروی یکی از جنبه های هر موضوعی باعث می شود که بر وسوسه عکاسی از هر آنچه که میبینید، فائق شوید.

زمانی که تصمیم دارید روی یک ویژگی جغرافیایی متمرکز شوید، سعی کنید که با روشی سازگار با آن برنامه ریزی کنید. برای مثال در دره «بریس» در «یوتا» مطمئنا شما روی اشکال ستون های مخروطی تمرکز کرده و از آنها عکاسی می کنید، در حالی که آنهارا در مقابل آسمانی روشن قرار داده اید یا از نمای «ضد نور» آنها استفاده می کنید، یا طرح ها را در شکل های تکراری صخره ها جستجو می کنید. در «گراند کانیون» نیز به دنبال راهی خواهید گشت تا بزرگی صخره ها را نشان دهید.

تاریخچه انسان هایی را که در این مکان ها زیسته اند، نقاشی های صخره ای یا چوپان اهل ناواجویی را که مشغول کار است، نادیده نگیرید. یادگارهای تاریخ بشر که در اطراف شماست، آلبوم نفیسی برای شما فراهم می کنند.

منبع سایت شاترباگ

عکاسی از بیابان

عکاسی از بیابان

  با وجود خشونت و خشکی، بیابان ها مکان های زیبایی برای عکاسان به شمار می آیند. ما تمایل داریم که بیابان ها را وسیع، بی حاصل و خشک در نظر آوریم، در حالی که از زندگی غنی هستند.

در بیشتر بیابان های بی حاصل، به علت شکل های گرافیکی و ویژگی های زمین شناسی، گیاهان،شن و ماسه، صخره و آسمان، ترکیب بندی عکس خشن و ترجیدی به نظر می رسد. بدین خاطر هنگام جستجو و یافتن این چنین صحنه هایی از بیابان، از سادگی بصری برای آشکار ساختن خشونت طبیعت استفاده کنید. تپه های شنی که به وسیله حرکت باد درست شده اند، شکل ترک ها و شکاف های کف برکه ای خشک، دنباله ظریف مارمولکی که از صخره ای به صخره دیگر می رود، بافت های فراوان موجود در این مکان ها را می توانید با نوری که از زاویه پایین از پشت یا از کنار به آن تابیده است، عکاسی کنید.

در مناطقی که کمی آب دارند، شکل و بافت ساختمان استوار گیاهان، از ویژگی خاصی برای جلب توجه برخوردار است. برای مثال در جنگل های «سوگوآرو» در جنوب «آریزونا» اشکال سیاه و وهمناک غول پیکر، هنگام غروب آفتاب تاثیر نمایشی زیادی دارند.

در بهار، به ویژه بعد از یک زمستان پرباران، گیاهان بیابان اغلب دارای شکوفه ها و جوانه های رنگارنگی می شوند. برنامه ریزی برای بازدید بیابان ها در این اوقات سال بسیار با ارزش است.

شرایط ویژه بیابان، مراقبت های ویژه ای را می طلبد: گرما، حشرات کثیف و آلوده، تیغ های تیز کاکتوس ها و زمین ناهموار ممکن است در صورت عدم برنامه ریزی برای مقابله با آنها، آزاردهنده شوند.

گرمای بیابان در نیمه روز بی رحم است و نور در این مواقع برای عکاسی جالب نیست. فیلم هایتان را برای صبح زود و هنگام غروب که زاویه تابش نور پایین است، نگه دارید.

همیشه بیشتر از حد نیاز آب،فیلم و کارت حافظه اضافی برای دوربین های دیجیتال همراه داشته باشید و از آنها در یک سرد کن سفید رنگ در کف ماشین نگه داری کنید.

منبع سایت شاترباگ