مجله مسافرتی عکاسی

مجله مسافرتی عکاسی

   عکس هایی که در طی سفر می گیرید، باید چیزی بیش از یک نظر کوتاه و سریع به جاهای دیدنی باشد. عکس ها باید پیوسته باشند و اگر داستانی را دنبال نمی کنند، حداقل در امتداد هم و دارای ترتیب زمانی باشند. هر سفری آغاز و پایانی دارد، وقتی عکس هایتان را نمایش می دهید و یا در آلبومی می چسبانید، باید برای شما مفهوم و برای دیگران جذاب باشد.

   وقتی بدانید که کجا بوده اید و چه زمانی عکسی را گرفته اید، بهتر می توانید به عکس های خود سروسامان دهید. اگر دوربین شما دارای سیستم «ثبت زمان» بر روی عکس هاست و می توانید زمان گرفتن هر عکس را ثبت کنید، آن را روشن کرده و اولین و آخرین عکس هر مکان و یا هر حلقه فیلم را با این روش عکاسی کنید. من همیشه تعدادی برچسب سفید رنگ به همراه دارم که می توانم با نوشتن اطلاعات مورد نظر آن را روی فیلم های مصرف شده بچسبانم و پس از سفر این برچسب ها را روی پاکت ها می چسبانم و بدین سان هر پاکت عکس دارای شناسنامه ای مختصر می شود. در دوربین های دیجیتال امروزی تمام اطلاعات مربوط به زمان عکاسی، مکان، عدسی، دیافراگم، شاتر، فلاش و ... به عنوان «متادیتا» همراه عکس ثبت می شوند.

   من عکاسی را با نشانه هایی مانند نام، تابلوهای خیابان ها و یا اماکن خاص مورد نظر شروع می کنم. در دوربین های دیجیتال، امکان ایجاد پوشه ای با نام محل مورد نظر و یا زمان عکاسی وجود دارد. این اطلاعات همواره همراه عکس در رایانه شما خواهند بود و دسترسی به آنها بسیار ساده می باشد.

   بسیار مهم است که سفرنامه شما به لحاظ عاطفی و بصری دارای موارد هیجان انگیز و تازه باشد. به همین طریق عکس ها می توانند به تدریج از یک حالت آرام اوج بگیرند و بعد فرودی ملایم را به بیننده القا کنند. همچنین آمیختگی مناظر و علائم یادبود با جزئیات و چهره های متفاوت، تنوع بصری به وجود می آورند. سعی کنید از یک منظره عادی، چیزی مهیج خاق کنید. روش دیگر ثبت سیال نشانه های مضحک یا حتی عکاسی از چهره ها و کنار هم قرار دادن آن ها می باشد.

   در نهایت از اینکه عکس هایتان را با کارهای عکاسان دیگر به نمایش بگذارید، نترسید. من حتی چیزهایی مثل دستمال کاغذی رستوران ها، کارت پستال های محلی و یا چیزهای کاغذی دیگر را نیز به آلبوم خود اضافه می کنم.

منبع سایت شاترباگ

فیلم در عکاسی:

فیلم در عکاسی:

   هنگام سفر باید بدانید چه نوع فیلمی همراه خود ببرید، در چه فضاهایی می خواهید عکاسی کنید و یا اینکه دوست دارید چه نتیجه ای به دست آورید. وقتی که می خواهید عکاسی رنگی کنید، باید تصمیم بگیرید که از فیلم های اسلاید استفاده کنید یا فیلم های نگاتیو رنگی. فیلم های نگاتیو رنگی برای چاپ های رنگی در اندازه های مختلف ساخته شده اند. مزیت عمده این فیلم ها این است که هنگام چاپ قابل تصحیح می باشند و خطاهای نورسنجی عکاس تا دو درجه را می توان در آن اصلاح کرد.

   عکاسان حرفه ای فیلم های اسلاید را ترجیح می دهند. زیرا که اغلب چاپ های تجاری را از این نوع فیلم ها تهیه می کنند. روی این فیلم ها نمی توان رنگ ها را تصحیح کرد یا خطاهای نورسنجی را جبران نمود. اگرچه می توان از آن چاپ های بزرگی به دست آورد، اما هنگام چاپ هم نمی توان خطاهای نورسنجی و رنگ را تصحیح کرد.

   فیلم ها وابستگی زیادی نسبت به حساسیت به نور (شماره ایسو یا سرعت فیلم) دارند. هر چه حساسیت فیلم نسبت به نور بیشتر باشد، آن فیلم با سرعت بیشتری نسبت به نور واکنش نشان می دهد. مثلا فیلمی با حساسیت 400 ایسو نسبت به فیلمی با حساسیت 100 ایسو سریع تر عمل می کند. اگر می خواهید در زیر نور آفتاب استوایی عکاسی کنید، حساسیت 64 ایسو مناسب است و اگر در نور خفه فضاهای داخلی عکاسی می کنید، باید از فیلم های دارای سرعت بیشتر (مثلا فیلم های دارای حساسیت 400 ایسو به بالا) استفاده نمایید. اگر سرعت فیلم دوبرابر شود، انگار که به اندازه یک درجه به شرایط نوری افزوده شده است. برای مثال فیلم 400 ایسو، دو برابر فیلم 200 ایسو نسبت به نور حساسیت نشان می دهد، یا این که به اندازه یک درجه سریع تر عمل می کند و برعکس.

   فیلم های رنگی برای ثبت رنگ ها متوازن شده اند و در شرایط نوری خاص عمل می کنند. فیلم های نگاتیو رنگی، با نور روز مطابقت داده شده اند. اما اگر می خواهید همزمان در هر شرایط نوری (داخلی و خارجی) عکسبرداری کنید، به کار بردن فیلم های نگاتیو رنگی انتخاب بهتری است، زیرا هنگام چاپ قابل تصحیح می باشند.

   فیلم های اسلاید دارای دو نوع هستند: فیلم هایی که برای عکاسی با نور لامپ های تنگستن ساخته شده اند و فیلم هایی که برای عکاسی با نور لامپ های فلورسنت ساخته شده اند. اگر خواهان رنگ های صحیح هستید، باید از فیلم هایی مطابق با شرایط نوری در زمان عکاسی، استفاده نمایید. 

منبع سایت شاترباگ

نور صحیح، فیلم نامناسب:

نور صحیح، فیلم نامناسب:

   شاید مطالب این مقاله برای کسانی که با دوربین های دیجیتال عکس می گیرند، اضافی به نظر برسد، اما واقعیت این است که شناخت صحیح نور، مقدار، جنس و زاویه تابش آن برای هر هنرمندی که در هر رشته هنری کار می کند، بسیار مهم است. هر عکاسی برای هر عکسبرداری از هر موضوعی تمام موارد فوق را باید در نظر بگیرد و بتواند که از آنها به صورت خلاق استفاده نماید، همانطور که یک نقاش به زاویه تابش نور توجه می کند و همانطور که یک کارگردان تئاتر برای اجرای صحنه ای عاطفی به جنس و مقدار نور توجه می نماید. در هر صورت، اگر چه تمام شکل های مختلف نور و شرایط آن برای دوربین های دیجیتال امروزی تعریف شده هستند، اما هر کاربری باید الزاما آن ها را بشناسد، تا توان استفاده خلاقانه از آن ها را بیابد.

   فیلم های رنگی به شکلی ساخته شده اند که در شرایط مختلف نوری مانند نور روز و نور داخلی «تنگستن» به بهترین شکل عمل کنند و چنان چه به درستی به کار روند نتیجه مطلوبی ارائه می نمایند. در غیر این صورت عکسی می گیرید که یا رنگ آبی به شدت در آن دیده می شود و یا به طور غیر طبیعی دارای رنگ های گرم است. تمام عکاسان به خوبی از این مساله آگاهی دارند که در هر شرایط نوری باید از فیلمی که برای آن شرایط نوری ساخته شده است، استفاده کنند. مغز و چشم ما خود را به سرعت با شرایط نوری مطابقت می دهند و آن را می پذیرند، اما فیلم، نور را آنچنان که هست، می بیند و ثبت می کند. فیلم های «نور روز» تقریبا مطابق با رنگ های یک روز آفتابی و روشن متوازن شده و مطابقت یافته اند. نور لامپ های فضاهای داخلی معمولا گرمتر و قرمزتر از نور روز هستند. اگر شما فیلم نور روز را در فضای داخلی به کار ببرید، نور قرمز و گرمی بر عکس هایتان چیره خواهد شد. این امر وقتی مفید است که شما بخواهید رنگ های گرم فضای داخلی را بالاتر از حد معمول برده و ثبت کنید و یا (برای مثال: با نور چراغ مطالعه عکس بگیرید). همچنین استفاده از فیلم نور روز همراه با نور چراغ های تنگستن در شرایطی که می خواهید به فضای عاطفی عکس افزوده شود، مثلا عکاسی در زیر نور شمع، مناسب است.

   استفاده از «فیلم های متوازن با نور محیط داخلی» در زیر نور خورشید، تاثیری معکوس دارد. زمینه آبی رنگی که در امولسیون فیلم برای تصحیح رنگ قرمز نورهای داخلی اضافه شده است، رنگ فضای بیرونی را به شدت سرد (آبی) می کند. مناظر آفتابی، به ویژه آنهایی که شامل دریا و برف می شوند، انگار در زیر نور ماهتاب عکسبرداری شده اند. در صورتی که از زمان نوردهی نیز به مقدار 1 تا 2 درجه بکاهید، تاثیر بیشتری خواهد داشت. حالا متوجه شده اید که چگونه در هنگام روز عکس هایی گرفته می شود که انگار در شب عکاسی شده اند؟

   برای به کار گیری این روش، بهتر است از فیلم اسلاید استفاده شود، زیرا ممکن است هنگام استفاده از فیلم های نگاتیو رنگی، رنگ غالب آن ، هنگام چاپ تصحیح شود و نتوانید به نتیجه دلخواه دست یابید.

منبع سایت شاترباگ

نوردهی متعدد در عکاسی

نوردهی متعدد در عکاسی

   با انجام عمل نوردهی، بیش از یک بار روی فیلم می توانید تصاویر بصری عجیب و غریب و قابل توجهی را پدید آورید. تصاویر می توانند به صورت موضوعی در یک کادر گنجانده شوند و یا به طور ساده و با استفاده از طراحی گرافیکی آنها روی هم قرار گیرند. اغلب دوربین های تک عدسی انعکاسی و دوربین های «ببین و بگیر» دارای ابزار تنظیم نوردهی متعدد بر روی یک کادر هستند. در دوربین های قدیمی این عمل توسط دستگیره چرخان پیش برنده فیلم انجام می شد. به این شکل که پس از نوردهی دکمه خلاصی فیلم فشرده می شد، سپس دستگیره جلوبرنده فیلم را می چرخانید تا شاتر برای نوردهی بعدی کوک شود.

   برای ساختن تصویری موثر، قبل از عکاسی احتیاج به طرح ریزی دقیقی می باشد. پیش از آن که عکاسی کنید باید نتیجه کار را به صورت ذهنی دیده باشید. به سادگی می توانید از یک رشته کوه عکس بگیرید، سپس به دنبال موضوعی دیگر بگردید تا آن را روی موضوع اولی قرار دهید. مگر موضوع دوم خود نمی تواند موضوع منحصر به فردی باشد؟ بنابراین بهتر است در ابتدا بدانید که هر تصویر چه خواهد بود، سپس آنها را به ترتیب و پشت سر هم عکاسی کنید. سعی کنید که هر عکس را مانند لایه ای ببینید که توسط لایه های دیگر کامل می شود، مثلا نمای نزدیکی از ساختمانی بگیرید و سپس تصویر سایه نمای نخلی را به آن اضافه کنید.

   هر وقت که 2 یا 3 بار روی یک کادر نوردهی می کنید، تصویر بعدی باید زمان بیشتری در معرض نور قرار بگیرد. بعضی از دوربین های خودکار، این عمل را خود انجام می دهند. در حالی که شما می توانید به صورت دستی هم این عمل را انجام دهید. به عنوان یک قانون، برای هر تصویر اضافی باید به اندازه یک درجه دیافراگم از زمان نوردهی کاست. برای مثال، برای هر عکس باید به اندازه یک درجه دیافراگم کمتر از آنچه نورسنج نشان می دهد، نوردهی کرد.

منبع سایت شاترباگ

تاثیر عدسی های دارای فاصله کانونی متغیر (زوم) :

تاثیر عدسی های دارای فاصله کانونی متغیر (زوم) :

   از عدسی های دارای فواصل کانونی متغیر (عدسی های زوم)  می توان برای ایجاد جلوه های بصری زیبا استفاده نمود. این روش هنگام عکاسی و زمانی که هنوز پرده شاتر باز است، کاربرد دارد. نتیجه تغییر فاصله کانونی موقع عکاسی، وضوح مرکز عکس است، در حالی که انفجاری از خطوط روشن در اطراف مرکز عکس دیده می شود. این تاثیرات هنگامی که رنگ موضوع روشن و پس زمینه آن تاریک است یا وقتی که موضوع دارای رنگ های قوی یا کنتراست رنگی زیادی است، بهتر دیده می شود.

   با قرار دادن عدد حساسیت در دوربین های دیجیتال روی 100 یا کمتر و با استفاده از فیلم های دارای حساسیت کم (64 ایسو یا کمتر) در دوربین های آنالوگ از موضوع در حالی نورسنجی کنید که تنظیم دوربین را روی (حالت دستی) یا حالت «تقدم شاتر» قرار داده اید، با تنظیم سرعت شاتری حدود 8/1 ثانیه یا بیشتر، از تمام قابلیت تغییر فاصله کانون عدسی استفاده نمایید. زمان نوردهی به سادگی با یک انگشت دکمه شاتر را فشار دهید و با دست دیگر عدسی را در طول دامنه کانونی آن حرکت دهید. برای هماهنگی هر دو دست تمرین زیادی لازم است. استفاده از سرعت های طولانی شاتر، فرصت بیشتری برای این عمل را فراهم می سازد.

   هنگامی که از هر دو دست استفاده می کنید و امکان لرزش دوربین وجود دارد، باید از 3پایه استفاده نمایید، همچنین هنگامی که دکمه شاتر را فشار می دهید، دیگر موضوع را در دریچه منظره یاب (به خاطر بالا رفتن آینه دوربین) نخواهید دید. برای آن که بدانید چه قسمتی از موضوع در وسط کادر تصویر دیده خواهد شد، بهتر است حالت زوم را از بیشترین فاصله کانونی ،تله فوتو) تا کمترین فاصله کانونی (واید) تغییر دهید.

   بعد از آنکه این عمل را در طی روز و هنگام عکاسی از موضوعات ثابت تجربه نمودید، به دنبال موضوعاتی هیجان انگیزتر مانند مسابقات ورزشی باشید. با سرعت های متفاوت و حرکات مختلف تغییر فاصله کانونی، شکل های جدیدی به دست خواهید آورد. هر لکه نور در عکس تبدیل به شکلی دنباله دار از رنگ می شود.

منبع سایت شاترباگ

پالایه ها (فیلترها)

پالایه ها (فیلترها)

   از پالایه ها در عکاسی برای خلق حالت های ویژه و بالا بردن کیفیت رنگ ها، کنتراست و یا تصحیح رنگ ها استفاده می شود، اما باید در استفاده از پالایه ها دقت فراوان داشته باشید. اگر در عکس های آلبوم مسافرتی تان از پالایه ها زیاد استفاده کرده باشید، عکس هایتان زیاد چشم گیر نخواهد بود. پالایه ها به شکل های مختلف و برای مصارف مختلف از عکاسی صنعتی گرفته تا عکاسی معماری و نورپردازی در بازار موجودند. پالایه ها یا ژلاتینی هستند یا شیشه ای و ممکن است چهارگوش باشند و به وسیله نگهدارنده ای روی عدسی بسته شوند یا دایره شکل که مستقیما روی عدسی بسته می شوند، اما مساله مهم کیفیت پالایه ها یا صافی ها است. باید جنس آنها مرغوب باشد و در وضوح تصویر هیچ کاستی به وجود نیاورند.

پالایه های ملایم کننده یا پخش کننده:

   این پالایه ها با دادن حالتی مبهم و مه مانند به عکس می توانند صحنه های عاطفی از مناظر و گل ها ایجاد کنند. این فیلترها برای عکاسی پرتره نیز مناسب هستند. لکه های پوست و چین و چروک های صورت را نرم می کنند. این پالایه ها در درجات مختلف به بازار عرضه می شوند. اما شما از نوع متوسط آن استفاده نمایید. هنگامی که از دیافراگم های باز استفاده می نمایید، فیلترهای نرم کننده تاثیر بیشتری دارند. دیافراگم های بسته یا کوچکترین دریچه گشادگی روزنه عدسی باعث ازدیاد عمق میدان وضوح می شود و تاثیر این پالایه ها را از بین می برد.

پالایه های رنگی:

   پالایه های رنگی در رنگ های زیادی تولید می شوند، تصور کنید که چهره همسفر خود را روی قایق در کانال های آبی شهر «ونیز» با پالایه «ماژنتا»ی ملایمی عکاسی کنید. استفاده از پالایه های رنگی جذاب هستند، اما ارزش زیادی ندارند. مگر آن که از پالایه های اساسی در عکاسی سیاه و سفید، مانند پالایه های زرد، نارنجی و قرمز برای بالا بردن کنتراست استفاده کرده باشید. هنگام غروب خورشید، من معمولا از پالایه زرد یا نارنجی استفاده می کنم و پس از گرفتن چند عکس به نتیجه می رسم.

پالایه های تشدید کننده غلظت:

   سطح این پالایه ها به وسیله رنگی تدریجی پوشانده شده است. از پالایه های خنثی نیز برای کاهش درخشندگی نور آسمان استفاده می شود و دارای درجاتی از غظلت هستند که به همان نسبت نیز باید به زمان نوردهی افزوده گردد.

   از پالایه های رنگی تدریجی نیز برای اضافه نمودن رنگ مایه های مختلف به رنگ آسمان استفاده می شود. این پالایه ها به شکلی ساخته شده اند که با چرخش قسمت جلویی آنها روی عدسی، محل اضافه نمودن رنگ به تصویر را می توان تغییر داد.

پالایه های ستاره ای

   این پالایه ها شکل های زیبایی روی نقاط درخشنده مثل لامپ ها و شمع ها ایجاد می کنند و بر انعکاس نور روی آب تاثیر می گذارند، معمولا در شکل های چهار، شش و هشت تایی در بازار موجودند.

پالایه های قطبنده (پولاریزه)

   اگر برای عکاسی از دوربین تک عدسی انعکاسی استفاده کنید، بهترین ابزاری که بعد از سه پایه می توانید داشته باشید، یک عدد پالایه قطبنده یا «پولاریزه» است. این پالایه در نگاه اول مانند یک تکه شیشه ساده است که به وسیله رینگ چرخانی روی عدسی سوار می شود، اما باعث تغییرات ملموسی در عکس می شود، مانند: تیره کردن رنگ آبی آسمان، از بین بردن یا کم کردن انعکاس سطوح براق، افزایش تضاد و درجه اشباع رنگ ها. این که این پالایه چگونه کار می کند، می تواند موضوع یک سمینار درباره فیزیک نور باشد، اما استفاده از آن ساده است: آنقدر آن را می چرخانید تا تاثیر مورد نظرتان را از دریچه منظره یاب مشاهده کنید، سپس دکمه شاتر دوربین را فشار دهید.

   بیشترین مورد استفاده این پالایه برای تیره کردن رنگ آبی آسمان در عکاسی از فضای باز و طبیعت است که با حذف مه و تیرگی اتمسفر انجام می شود. این پالایه هم در عکاسی رنگی و هم در عکاسی سیاه و سفید برای تمایز بخشیدن بین آسمان و ابرهای سفید مورد استفاده قرار می گیرد. البته این امر موقعی انجام می شود که خورشید در زاویه 90 درجه نسبت به منظره ای که روبروی شماست، قرار گیرد. به بیان دیگر خورشید باید سمت راست، چپ یا بالای سرتان قرار گرفته باشد، نه در پشت سر یا روبروی شما. نکته دیگر این که در روزهای ابری هم این پالایه بدون تاثیر است. هنگام تیره کردن آسمان، توجه کنید از مقدار متوسط آن استفاده کنید، در غیر این صورت رنگ آسمان غیرطبیعی به نظر می آید.

   از پالایه «پولاریزه» همچنین برای از بین بردن انعکاس های سطوح غیر فلزی، مانند شیشه و آب هم استفاده می شود. اگر می خواهید از ویترین شیشه ای مغازه ای عکاسی کنید یا ماهی کوچکی را داخل برکه آبی نشان دهید، فقط پالایه را بچرخانید تا انعکاس های روی شیشه یا سطح آب از بین بروند. بیشترین تاثیر این پالایه هنگامی است که شما در زاویه 35 درجه نسبت به سطح انعکاس قرار دارید. از این پالایه حتی می توانید برای از بین بردن تاثیر هزاران ذره موجود در هوا که باعث انعکاس نور می شوند، استفاده کنید. می توانید رنگ برگ درختان و علفزار را با استفاده از این فیلتر، غنی تر نشان دهید.

   تنها مشکل این پالایه این است که مقداری از نور محیط ، حدود یک و یک سوم درجه دیافراگم را جذب می کند. تعدادی از نورسنج هایی که از داخل عدسی نورسنجی می کنند، این مقدار را در نظر می گیرند و نور را به درستی می سنجند. همیشه اطمینان حاصل نمایید که از نوع درستی از پالایه «پولاریزه» استفاده می کنید. هنگام استفاده از دوربین هایی که فاصله یاب آنها با دست تنظیم می شود، باید از پالایه «پولاریزه خطی» استفاده نمود و برای دوربین هایی که دارای فاصله سنج خودکار هستند، باید از «پولاریزه دایره ای» استفاده کرد.

منبع سایت شاترباگ

عدسی ها

عدسی ها

   عدسی ها، چشمان دوربین هستند که توسط آن به دنیا می نگرند. به وسیله تغییر عدسی به سادگی می توانید نحوه دیدن دوربین را تغییر دهید. یکی از راه های گرفتن یک عکس خوب، انتخاب عدسی مناسب نسبت به موضوع مورد عکس برداری است. تجربه به شما می آموزد که چگونه این کار را انجام دهید و چگونه به درک ویژگی های عدسی های مختلف برسید.

    وجه مشخصه تمام عدسی ها، دو چیز است: فاصله کانونی آنها که به میلی متر نشان داده می شود، و اصطلاحا سرعت آنها که با گشادترین مقدار روزنه دیافراگم مشخص می شود. یک عدسی 300 میلی متری با دیافراگم 8/2، دارای فاصله کانونی 300 میلی متر و سرعت دیافراگم 8/2 است. فاصله کانونی عدسی مهم است. زیرا به شما نشان می دهد که زاویه دید عدسی چقدر است و با چه پرسپکتیوی جهان را به نمایش می گذارد. برای مثال، عدسی های حدود 50 میلی متر، عدسی های عادی یا نرمال خوانده می شوند که زاویه دید و پرسپکتیوی کم وبیش مطابق چشم انسان دارند. عدسی های دارای فاصله کانونی کم تر از 50 میلی متر، عدسی های زاویه باز و عدسی های دارای فاصله کانونی بیشتر از 50 میلی متر، عدسی های دورگیر یا عدسی های طویل نامیده می شوند.

   سرعت عدسی نشان می دهد که مقدار روشنایی تصویر در منظره یاب چقدر است. عدسی های دارای بیشترین گشادگی روزنه، در منظره یاب، تصویر را به روشنی نشان می دهند اما ضرورتا آنها بهتر و یا دارای وضوح بیشتری از عدسی های کندتر نیستند. یکی از مزایای آنها این است که در موقعیت های تاریک بهتر از عدسی های دیگر عمل می نمایند. برای مثال، عدسی 200 میلی متری با دیافراگم 8/2 (که بیشترین گشادگی برای عدسی های دورگیر است) تصویری روشن تر از همان عدسی با دیافراگم 4، در منظره یاب به وجود می آورد. این عدسی ها گران تر نیز هستند.

عدسی های عادی:

   عدسی های عادی یا «نرمال» زاویه دیدی تقریبا مطابق چشم انسان دارند  و این دسته از عدسی ها دارای فاصله کانونی بین 45 تا 60 میلی متر برای دوربین های قطع 35 میلی متری می باشند. تا چند سال قبل اغلب عدسی ها «نرمال» بودند و بدون توجه به خواست شما همراه دوربین عرضه می شدند. این عدسی ها، امروزه کمتر خواستاری دارند، زیرا که با خرید عدسی های دارای زاویه دید متغیر، این فاصله کانونی را نیز با خود دارند. من دریافته ام که هنوز عدسی های نرمال به دلیل زاویه دید صحیح، بهترین عدسی های مسافرتی هستند و من بدون همراه داشتن آن سفر نمی کنم. همان طور که به همراه داشتن عدسی «ماکرو» در طی سفر بسیار مفید است.

عدسی های دارای زاویه دید باز «وایدانگل» :

   این عدسی ها به خاطر زاویه دید گسترده ای که دارند، کارایی بسیاری دارند. معمولا این عدسی ها بین 20 تا 35 میلی متری هستند و اغلب دوربین های «ببین و بگیر» با این عدسی ها عرضه می شوند. کاربرد خلاقانه این عدسی ها به خاطر اغراق و افزایش پرسپکتیو و زاویه دید است و فاصله میان پیش زمینه  و پس زمینه تصویر را افزایش می دهند. این عدسی ها برای عکاسی از موضوعات گسترده، طبیعت، معماری و عکاسی در مکان های تنگ بسیار کاربرد دارند. همچنین این عدسی ها دارای عمق میدان دید بیشتری از دیگر عدسی ها می باشند.

عدسی های دورگیر (تله فتو) :

   این عدسی ها دارای فاصله کانونی بین 85 میلی متر (که برای عکاسی از چهره مناسب است) تا 600 میلی متر و یا تا 2000 میلی متر می باشند. تمام عدسی های دورگیر، موضوع را به ما نزدیکتر نشان می دهند. هر چه فاصله کانونی بیشتر باشد، بزرگ نمایی بیشتر می شود. این عدسی ها فواصل بین اجسام را فشرده می سازند، اما هر چه عدسی دارای فاصله کانونی بیشتری باشد، به لحاظ اندازه بزرگتر، سنگین تر، کندتر، و گران تر می شود. برای خرید این نوع عدسی شما باید براساس نیاز و ارزش آن عمل کنید.

عدسی های دارای فاصله کانونی متغیر (زوم) :

   این عدسی ها دارای فواصل کانونی متغیر هستند و به دلایل زیاد از محبوبیت زیادی در بازار برخوردارند. به جای حمل 3عدسی (با زاویه دید باز، عادی و کوتاه) شما از عدسی زوم استفاده می کنید که تمام فواصل کانونی، مثلا بین 28 تا 105 میلی متری را در خود دارند. داشتن یک عدسی 80 تا 210 میلی متری نیاز شما به چند عدسی دارای فاصله کانونی بلند را برطرف می سازد و زوایای دید متغیری را در اختیار شما قرار می دهد. یکی از مزایای عمده عدسی های دارای زاویه دید متغیر، این است که بدون حرکت و جابجایی، عکاس می تواند با فواصل کانونی مختلف عکس برداری نماید و ترکیب بندی های مختلفی از یک موضوع را بسازد. از طرف دیگر این عدسی ها نسبت به عدسی های معمولی (که دارای یک فاصله کانونی ثابت هستند) کندترند و وضوح و کنتراست عدسی های ثابت را هم ندارند.

منبع سایت شاترباگ

کنترل عمق میدان وضوح در عکاسی

کنترل عمق میدان وضوح در عکاسی

   سر فصل عمق میدان برای عکاسان مبتدی مشکل به نظر می آید، اما درک آن بسیار ساده است. عمق میدان ، فضایی از منظره است از نزدیک تا دور که دارای وضوح باشد. قدرت کنترل وضوح تصویر، تاثیر بی اندازه ای در عکس شما دارد. برای مثال: وقتی از منظره ای عکاسی می کنید که مایل هستید تا سر حد امکان تصویر شما دارای وضوح باشد، بنابراین عمق میدان وضوح باید بسیار زیاد باشد. اما در مواقع دیگر، مثلا هنگام عکاسی از پرتره به عمق میدان وضوح بسیار کمی نیاز است، تا اندازه ای که چهره را از پس زمینه جدا سازد.

   3 عامل در کنترل عمق میدان وضوح نقش دارد: فاصله کانونی عدسی، دیافراگم و فاصله عکاس از موضوع.

   فاصله کانونی کم، دیافراگم بسته و فاصله زیاد عکاس از موضوع باعث می شود که عمق میدان وضوح افزایش یابد. در حالی که عدسی های دارای فاصله کانونی زیاد، گشادگی زیاد روزنه (دیافراگم باز) و فاصله کم عکاس تا سوژه، از عمق میدان وضوح می کاهد.

   وقتی که شما از میان منظره یاب دوربین به موضوع تان می نگرید، نمی دانید تا چه فاصله ای واضح و چه مقدار آن محو است. این مساله در مورد دوربین های «ببین و بگیر» که شما به جای دیدن تصویر از میان عدسی، از منظره یاب جداگانه به موضوع نگاه می کنید، صادق است. در دوربین های تک عدسی انعکاسی شما از میان عدسی، در حالی که روی گشاده ترین روزنه تنظیم شده است، به موضوع می نگرید و زمانی که شما دکمه شاتر را تا نیمه فشار می دهید، گشادگی روزنه روی عددی که انتخاب کرده اید، تنظیم می شود.

   وقتی که با یک عدسی دورگیر متوسط می خواهید از چهره ای عکس برداری کنید، به نظر می رسد که ترافیک و جمعیت پشت سر موضوع محو شده اند، اما به علت این که شما از گشادگی بسته دیافراگم استفاده کرده اید، تمام پس زمینه در عکس ثبت خواهد شد. بسیاری از دوربین های تک عدسی انعکاسی دارای دکمه ای برای دیدن عمق میدان وضوح تصویر هستند که با فشار دادن آن، گشادگی دیافراگم به مقدار تنظیم شده بسته می شود و شما می توانید مقدار وضوح واقعی عکس را در کادر منظره یاب ببینید. هنگام انجام این عمل، مقداری از نور منظره یاب کم شده و تصویر تاریک تر به نظر می آید. اما شما با تشخیص موضوع خود می توانید در مورد مقدار عمق میدان وضوح تصمیم بگیرید.

منبع سایت شاترباگ

نوردهی نقاط تاریک و روشن موضوع در عکاسی:

نوردهی نقاط تاریک و روشن موضوع در عکاسی:

   اگر نورسنج های داخلی آن طور که سازندگان آن ها می گویند، پیشرفته و عالی است، پس چرا هنوز مردم عکس هایی می گیرند که به لحاظ نورسنجی ضعیف هستند؟ واقعیت این است که اگرچه نورسنج های داخلی به طور باور نکردنی دقیق هستند، اما در شرایطی گول می خورند و خطا می کنند. خوشبختانه راه هایی برای نورسنجی موقعیت های نوری پیچیده و غلبه بر این مشکلات وجود دارد.

   برای آن که نورسنج ها بتوانند به درستی عمل کنند، آنها را برای موقعیت های نوری متوسط آماده کرده اند، در حالی که بیشتر موضوعات خارجی دارای شرایط نوری میانگین نیستند، و زمانی که موضوع شما دارای روشنایی و تیرگی هایی بیش از اندازه است، مشکلات این نورسنج ها آشکار می شود. دوربین ها در این شرایط به جای آن که مناظر را به شکل واقعی شان عکس برداری کنند، رنگ مایه میانگین آنها را ثبت می کنند. به جای سفیدی ناب و خالص برف، رنگی خاکستری و به جای رنگ سیاه اسبی  در عکس رنگ خاکستری چرکی ظاهر می شود.

   اگر به موضوع نزدیک هستید یا سوژه شما بسیار بزرگ است، راه ساده این است که از نزدیک نورسنجی کرده، سپس به مقدار یک تا دو درجه به زمان نوردهی خود بیافزایید. برای مثال جهت عکاسی از گاو سیاهی در مرتع نیز، پس از نورسنجی به مقدار یک تا درجه از زمان نوردهی می کاهم تا رنگ سیاه گاو عینا در عکس ثبت شود.

   وقتی شما از جسمی کوچک که دارای رنگ مایه ملایمی است و در برابر پس زمینه بسیار روشن یا تاریکی قرار گرفته است (برای مثال فردی که در ساحل روی شن های روشن دراز کشیده)، عکاسی می کنید. مشکل نورسنجی بسیار خسته کننده می شود. راه حل در این جا این است که از روش «نورسنجی نقطه ای» استفاده کرده و مستقیما از موضوع نورسنجی کنید. حداقل موضوع اصلی شما به درستی نورسنجی می شود، هر چند که به خاطر کنتراست موضوع مقداری از جزئیات پس زمینه ثبت نخواهد شد. راه دیگر این است که از قسمتی از موضوع که دارای روشنی میانه ای است، (مانند شاخ و برگ درختی سبز) نورسنجی کرده و براساس آن عکاسی کنید.

منبع سایت شاترباگ

حالت های نوردهی و نورسنجی

حالت های نوردهی و نورسنجی

   نورسنجی درست با دوربین های خودکار امروزی، امری ساده است. دکمه خلاص کردن شاتر را فشار دهید و بقیه کار را به دوربین واگذارید. دوربین های پیشرفته تر دارای چندین حالت برای نورخوانی و نورسنجی هستند. در ابتدا ممکن است هنگام کار با این ابزار سردرگم شوید، ولی واقعیت این است که از شما یک عکاس حرفه ای ساخته می شود، به جای آنکه بندهء حالت های خودکار دوربین باشید.

حالت های نوردهی:

   انتخاب یکی از حالت های نوردهی شما را قادر می سازد که با مهارت عدد دیافراگم و سرعت شاتر مناسب با موضوع خود را تعیین کنید. برای مثال: هنگام عکاسی از مسابقه اسب دوانی شما سرعت شاتر بالاتری انتخاب خواهید کرد. عموما دوربین هر چه دارای عملکردها و حالت های تنظیم بیشتری باشد، گران قیمت تر است، اما عملکردهای زیر تقریبا عمومی تر است:

   در «حالت برنامه ریزی شده» شما در اختیار عملکرد دوربین هستید و دوربین، خود سرعت شاتر و گشادگی دیافراگم را برای شما تعیین می کند. این حالت به دلیل این که روی شاخص انتخاب حالت ها به رنگ سبز است و با حرف P نشان داده می شود، «حالت سبز» نامیده می شود. در این حالت دوربین از سرعت ایمن شاتر در مقابل تکان دست استفاده می کند و گشادگی دیافراگمی را که انتخاب می کند، متناسب با یک عمق میدان متوسط است. این گزینه بیشتر برای موضوعات ثابت کاربرد دارد، مثلا کشتی که لنگر انداخته و ساکن است، احتیاج به کاربرد سرعت بالای شاتر و یا عمق میدان دید زیادی ندارد.

   در «حالت تقدم شاتر» ، شما سرعت پرده شاتر را انتخاب نموده و دوربین، دیافراگمی متناسب با آن را تعیین می کند. برای مثال اگر بخواهید آبهای آبشاری در عکس محو شود، شما سرعت شاتر پایینی را انتخاب کرده و دوربین گشادگی روزنه را مطابق با آن تنظیم می کند. برعکس، به طور مثال اگر بخواهید حرکت حیوان پر جنب و جوشی را در عکس ساکن نشان دهید، با انتخاب سرعت بالای شاتر دوربین متناسب با آن گشادگی روزنه صحیح را تعیین می کند.

   در «حالت تقدم دیافراگم» انتخاب مقدار گشادگی روزنه متناسب با عمق میدان وضوحی است که مایلید تصویر داشته باشد، با شما است. دوربین نیز متقابلا سرعت شاتری متناسب انتخاب شما تعیین می کند. انتخاب دیافراگم بسته مثلا هنگام عکاسی از طبیعت، عمق میدان وضوح تصویر شما را افزایش می دهد. انتخاب بازترین روزنه نیز در هنگام عکاسی از پرتره باعث می شود که از عمق میدان وضوح کاسته شود.

حالت های نورسنجی:

   نورسنجی به شما اجازه می دهد که نور قسمت دلخواه تصویرتان را تعیین کنید. این امر قابلیت بسیار خوبی است که در شرایط پیچیده نوری به کمک شما می آید تا نورسنجی را به طریق صحیحی انجام دهید.

   در گزینه «نورسنجی میانگین» همانطور که از نامش پیداست، به سادگی نواحی تاریک و روشن تصویر سنجیده می شود تا میانگین نور محیط در عکس دیده شود. اگر تفاوت بین نقاط تاریک و روشن موضوع در حد متعادلی باشد، نورسنجی تصویری متعادل را ایجاد می کند، اما مشکل زمانی بروز می کند که دامنه تضاد بین تاریک و روشنی در موضوع زیاد باشد. این حالت، نورسنج را فریب می دهد و به خوبی عمل نمی کند. بسیاری از نورسنج ها در این شرایط از «نورسنجی متمرکز» استفاده می کنند که بیشتر بر روی بخش مرکزی تصویر تکیه دارند. یعنی همان بخشی از تصویر که برای عکاس اهمیت بیشتری دارد. اگر قسمتی از منظره را که برای شما بیشتر اهمیت دارد، هدف بگیرید و آن را در بخش میانی تصویر قرار دهید و این قسمت دارای نواحی تیره و روشن گسترده ای نباشد، نورسنج می تواند محاسبات دقیق تری انجام دهد.

   «نورسنج نقطه ای» شکل کمال یافته نورسنجی متمرکز بر میانه تصویر است. در این روش نورسنج می تواند نور نقاطی کوچک از تصویر را بخواند. نورسنجی نقطه ای راه حل ایده آلی برای سنجش نور در وضعیت هایی است که عکاس می خواهد نور قسمتی کوچک از تصویر را در مقابل نواحی گسترده ای از سایه روشن بخواند. برای مثال هنگام نورسنجی از چهره در مقابل آسمان آبی گسترده باید از این روش استفاده نمود.

   گزینه «نورسنجی ماتریسی» یا سیستم ارزیابی کننده، پیچیده ترین سیستم نورسنجی است که حتی در شرایط بسیار مشکل و گیج کننده به درستی عمل می کند. در این روش، تصویر به نقاط زیادی تقسیم می شود و ارزش نوری هر نقطه به تنهایی مشخص می شود. سپس این اطلاعات برای پردازش به تراشه رایانه ای منتقل می شود که در آن صدها هزار ترکیب نوری برنامه ریزی شده وجود دارد. در این جا مهم ترین بخش های تصویر شما حدس زده می شود و نورسنج بر اساس آن عمل می کند.

منبع سایت شاترباگ